Al jaren werken we op de Boomgaard met de verschillende levensbeschouwelijke vakken samen als het over Damiaanactie gaat. Nadine, onze vroegere collega katholieke godsdienst, heeft ons goed opgevoed :-). We waren ook heel blij dat ze donderdag even langs kwam tijdens de tekenmarathon.
Vorig jaar bekeken we opnieuw de film en verwonderden we ons over hoe mooi die campagnefilms toch altijd zijn, maar ook over hoe goed de stiftjes verkocht worden. Toch stelden we ons de vraag of ze zouden blijven verkopen. Ondertussen weten we dat het antwoord 'Ja' is, maar we wilden eens iets meer doen.
Diezelfde dag begonnen de ideeën te komen: iets met die stiften, die kleuren, tekenen, ... We stelden het voor aan Caroline, kregen haar goedkeuring en lieten na nog wat extra ideetjes alles een beetje rusten tot de zomervakantie. Eind augustus prikten we een datum en konden we beginnen voorbereiden. Als we echt een grote actie doen, moeten we ook inhoudelijk meer doen dan alleen de campagnefilm en het werkblad. Daar kwamen de ideeën voor de inleefweken, hoewel we nog niet wisten welk land centraal zou staan.
Eenmaal we Nicaragua hoorden waaien, begon vooral Rolf veel op te zoeken. Hij vond heel veel over vulkanen, vogels, maar ook reuzen. Hij was het die maar bleef zeggen dat we iets met een reus moesten doen. We hadden ondertussen ook goede contacten bij Damiaanactie en waren in de wolken toen we hoorden dat dokter Bravo naar onze school zou komen.
Beetje per beetje raakten de inleefateliers gevuld en konden we de kinderen onderdompelen in de Nicaraguaanse cultuur en folklore. De
foto's staan nog steeds op de website van de school.
Nadien werd er heel veel vergaderd, overlegd, ... Een laatste vergadering voor de kerstvakantie was het echte startschot van 'in actie schieten, want het is niet lang meer'.
Ondertussen hebben we de grote dag achter de rug. De voorbije weken werden de kinderen steeds enthousiaster. Ze hadden de campagnefilm gezien, de leerlingen van de vierde leefgroep herkenden dokter Bravo en de jongste leerlingen (tweede leefgroep) voelden zich verbonden met de zesjarige Yorlène die niet meer naar school kon gaan, maar ervan droomde om haar ouders te leren lezen en schrijven. De derde leefgroep (leerlingen zedenleer en protestantse godsdienst van klas Claudia) gingen bij de kleutertjes het verhaal van Yorlène en de zandvlieg vertellen en zo was iedereen op de hoogte.
Toen kwam ook nog het nieuws dat Niels Destadsbader zou langskomen. De tekenmarathon leefde al bij de kinderen, maar zou nu echt onvergetelijk worden voor velen.
En de dag brak aan. Om klokslag half 8 begon de tekenmarathon met de eerste leerlingen en via allerlei trucjes is hij zo goed als ononderbroken geweest.
Om de 25 minuten kwam er een klas tekenen en we moesten hen geen inspiratie geven. De kinderen gingen meteen aan de slag. Ook tijdens de middagpauze werd er veel getekend. Het zedenleerklasje zat gezellig vol.
Terwijl de klas van Valeria tekende, kregen we bezoek bij onze tentoonstelling en nadien kwam Niels Destadsbader meetekenen. De kinderen vonden het heerlijk en alles verliep zo rustig en natuurlijk. De blikken op de gezichten van sommige kinderen zullen we niet zo snel vergeten.
Ondertussen verzamelde de rest van de school zich in de turnzaal waar Camille en Luna Niels zouden interviewen en een aantal meisjes van de vierde leefgroep dansen op 'Hou je me vast'. Ook toen werd er papier doorgegeven waar ook opnieuw kon op getekend worden.
Er werd nog heel veel even nagepraat in de klassen, terwijl er uiteraard ook nog steeds getekend werd door een aantal leerlingen. We gingen al tekenend door tot half 8 's avonds en een aantal leerlingen hield het heel goed bij of er wel getekend werd. We zijn de volhouders dankbaar om ook dat laatste uur nog tekenend door te gaan.